…ԵՎ ԾՈՒԽ ԾԽԱՆԻ

Թփուտներում գինարբուկի ջահեր վառած՝
մոտենում եմ գարնան շեմին,
ու բացվում են կամուրջները՝ երազների ափեր կապող,
ու ձեզ հիմա ես թևեր եմ բաժանելու,
որ տարածվի վաղնջական ձեր կարոտը
Հիմալայից Միջերկրական.
այն ձեր սիրտը չի ցավեցնի,
բայց կմաքրի, կընդարձակի սահմանն հոգու,
ու փարոսները իրար կապելով կհասնի ափը,
որտեղից բարի լույսն է ծագում…
Եվ օրերից ելնող ճամփաները բարի
թաթախվում են սրտի խորանների լույսով
ու աղոթքների ապառաժներն են թիկունքը հղկում,
և երկինքը, որ լցված է հացով,
ու առուները, որ Տիրոջ խոսքի սերմերն են տանում
ցամաք դաշտերին,
ու կարոտով են մերվում ծառերն ու ծաղիկները բյուր։

Բ

Իմ սրտի պատմությունը սկսվում է արմատներից,
Իմ սրտի պատմությունը սկսվում է քարաշեն քաղաքներից
ու անսասան պարիսպներից:
Ես արևի որդի եմ և
Իմ ցավի պատմությունը
սկսվում է արյունարբու լուսնի պաշարումից։
Իմ արարչական զենքը գտնելու համար
ժամանակը նետեցի խնոցու մեջ,
և Արարչի օրենքն էր սահմանը հույսի…
և երկիրն իմ տարածություն չունի և պետությունը՝ սահման,
և սահմանը թափառում էր միամիտ արդարության
առաքյալների հավատարմության մեջ,
և գահավեժ դաշտերի ողկույզների մեջ հասուն
վառվում է իմ ապրած փորձությունների ներշնչանքը՝ Արևի ձին….

Գ

Այս դաշտերի մեջ իմ սիրտն է ծաղկում
և ժամանակի պայծառությունը դառնում է անվերջ անճանաչելի:
իմ հոգու մեջ խավար հետքերը մինչջրհեղեղյան օրերն են
թողել:
Իմ երազները ամոքում են դեռ արթուն վերքերը առաքյալների
և հույսը՝ կամքին ծառայելով է վաստակում հացը…
Երբ քամին արդեն տերն է տառապած հպատակների,
նա քանի մերժված մահ է ժառանգել
և քանի կյանք է ստվերում պահել,
քանի սահման է փշրել իր ճամփին
և քանի սյուն է ճամփին խորտակել.
Ամեն բանի մեջ փոշի կա վհատ.
նրանց դիվային անտեսանելի պարը վխտում է
տաճարների մեջ …

Դ

Ներիր ինձ, Տեր իմ,
որ ամեն ինչից ուշանալու վախն
ուշացնում է ինձ հենց ամեն ինչից,
իսկ ժամանակը բնավ չի ներում
ուշացած, օտարացած երազները.
և սկսվում է կռիվը սեփական Խաչի հետ,
որ թեև ապրեցնում է,
բայց թշնամիները մոտենում են,մոտենում են գարշապարին…
Եվ հավատը հավաքում է ըմբոստներին՝
հոգեխռիվ ցանքսերի մեջ խելակորույս օրենքների,
պատմությունս փոշեկոտոր հողմերի մեջ չի խառնվում
ավազներին,
անհսկելի ուղեծիրում առաջնորդող Կուրությունն է պահում
ջահը երթի՝
օրհասական ճամփաներն են դառնում հույսի ժառանգություն…

Ե

Կուրությունը առաջնորդ է որբապատիր վայելքների,
ու տկարությունը սեփական սիրտն է կոխկրտում հոգու
աղտեղության մեջ….

Զ

Իմ անձն եմ պեղում ապառաժների կարծր կողերից,
ճանապարհների քարասալերից,խրամատներից,
արդարության հիվանդանոցներից
երեխաների պայծառ հաղթանակներից,
տունդարձի արթուն ուրախությունից։
Իմ սրտի կրակը վառ է դեռ
հին աստվածների նահատակված բագիններում
և մոմերի հալոցքի մեջ առավոտի
ծոր է տալիս սիրտն իմ բարձունքներից…
Ու հայրենական ջրերը արդեն ոչ ակունք ունեն, ոչ կարոտ, ոչ սեր.
տխուր ձեռքերի աղոթքների մեջ
արձաններ դարձած արտասուքներ են հավիտյան լռում.
նրանք այնքան են դարձել թափանցիկ,
որ ամեն վայրկյան աներևույթ են ու նաև ներկա….

Է

Եվ ինչ առավոտ … ինչ երեկո է …
Փայփայիր, փայփայիր ձեռքերս, սիրելիս.
լույսի փախուստ է ամենուր
և ցամաքում են ճակատագրի ջրերը.
գիշերները փակ, գաղտնի վերքեր են,
որ քարանում են մեր շուրջ։

Ը

Աղավնիները երկինքն են հերկում ու այն դարձնում եթերային։
Տաք տերևները դեռ հավաքվում են ջրափոսերում
ու սիրտը նրանց ջրերի միջով հավաքվում է հին արմատների մեջ։
Ծառ, մեռնում է, տես, երգը թռչունի,
ու քամին է, տես, փախցնում բոլոր փետուրներն անցած
երազանքների,
իսկ ու՞ ր է, Տեր իմ, այն աղավնին կենաց նավի
և ու՞ մ համար դարձավ զոհամատույց
և ու՞ մ համար դարձավ դրոշ՝
և ինչո՞ւ, Տեր, ձեռնադրված Պայծառափայլ դատավորին՝
ժամանակին
մեղքի շապիկ դարձրեցին,
ով ավելի շատ վճարեց՝ հենց նրան էլ հագցնում են,
ու տեր կարգում արդարության ախոռի մեջ …
Հանապազօրյա արդարությունը մեղքի մեջ է, Տեր,
ազատիր նրան,
ապաշխարության ճանապարհ ցույց տուր,
չկա մաքրության ոչ մի ավազան,
մատուցիր նրան քավության մի ելք…
Անտեր շնիկ է նա հիմա դարձել ու վտարել են նրան տներից ու
փողոցներից, փլատակներից ու նկուղներից և հիմա, խեղճ իմ,
Դու իմ անցյալի զորավար, հիմա ՝ մատաղացու,
ապրում ես կրակագծի խրամատի մեջ՝ մի խուլ անկյունում,
ուր կարող ես և զոհ դառնալ քաղցի
կամ էլ թշնամու խարդավանքի մեջ գերի հայտնվել…
Գերի, գերություն… իր հայրենիքում և… ոչ ոք չկա,
և ոչ մի ատյան, որին հանձնվի,
և ոչ ոք չկա, որ նրան դատի,
և ինչպես պիտի նա դատապարտվի
դանդաղ խմորվող հեղաշրջումի ծածուկ կենցաղով ապրելու
համար
և ով, և ինչպես պիտի խափանի անգործությունը,
ախր, ամենքս անտեսանելի մի մարմին ենք հենց, մի
ամբողջություն…
Եվ ես կորցնում եմ ինձ երեխաների առջև կանգնած
և դրանից ավելի եմ հեռանում ինձանից…
Որտե՞ ղ են, որտե՞ ղ են իմ ընկերները տոկուն,
որ նետվեցին ինձ հետ խարդավանքի հորձանուտի մեջ՝
ճանապարհներ փնտրելու ու դավաճանեցին…
պարարտության մեջ խրվեցին
ու պարտվեցին.
նրանց վերադարձ չկա…
Ինձ հետ շարքում են հավատարմորեն
ովքեր զոհվեցին թշնամու դեմ առ դեմ
ու զենքը՝ սրտի մեջ…
Ամեն օր ես անցնում եմ իմ երդմնակից ընկերոջ դատավոր
գերեզմանի մոտով ու կանգնում եմ արդարության պատի տակ՝
իմ պարտքի մեջ թերացած
ու լսում եմ նրանց դիպուկ սանիտարական կրակոցները։
Ես ողջ գիշեր նորոգում եմ, նորոգում եմ նավը աշնան,
բայց օրերը հորդանում են, հորդանում են խելակորույս
տարերքները,
ու ջրահեղձ օրենքները ծանրանում են,
ամեն անկյուն թանձրանում է մելամաղձոտ սպասումով…