ՀԻՇՈՂՈՒԹՅԱՆ ԽՏԱՑՈՒՄԻՑ ԵՐԲ ԱՐՅՈՒՆՆ Է ԲՈՑԱՎԱՌՎՈՒՄ

Հիշողության խտացումից իմ արյունը այնպես արագ բոցավառվեց,
որ դարերի խորքում պահված աղեղնավոր նախնիներիս
սաղավարտը կայծկլտում է երկնքի տակ ու պաշտպանում
հոգու ամեն մի բռնկում։
Իմ կամքից ծնված հույսի օրերը կապրեն
ինչպես աստղերը՝ պահված սրտերի նախախորշերում…
Վերջը ապրում է հենց սկիզբի մեջ….
Տերը թշնամուդ արժանիքներ է տվել բազմակի,
որ ճանաչես քո առաքելության բոլոր զենքերը։
Կրակի փառքն է սկսվում այնժամ,
երբ որ հասուն են լույսի սերմերը արյան հնոցում։
Այսօր հրդեհ է արևի վրա.
կամ մեկը անփույթ կրակ է արել
կամ արթնացել է սիրտը կարոտից։
Այնտեղ ոչ գիշեր, ոչ էլ ցերեկ կա,
այնտեղ կրակի, լույսի սերմերով լցվում են բոլոր
գերեզմանները.
և հրճվանք, և ողբ նույն ձայներն ունեն,
որոնք երկրի՞ց են այնտեղ հավաքվել,
թե՞ պիտի երկիր առաքվեն Հորից։
Երակներով եմ կապված լեռներին,
քարերի մեղրը արյուն է դառնում,
որ մեր սրտերը ամեն օր սնի։
Քարերը հույսի և հիշողության ուսուցիչներ են,
որ կաթիլ–կաթիլ հավաքել, հղկել
ու կարծրացրել են իրենց մեջ կամքը.
Մեր հայացքները հպարտություն են քաղում բարձունքից
ու ամրություն են քաղում ոտքերը քարուղիներից,
ապառաժներից չնահանջելու կամքն են սովորում.
Արագածն ի վեր բոբիկ ոտքերով ուխտի գնացած զինվորներն
արյան ակունքը գտան,
Արարատն ի վեր ուխտի գնացած երազողները
երակներով են կապվում սրբազան լույսի բարձունքին։