ԱՀԱ ԺԱՄԱՆԱԿԸ ՈՐ ՈՏՔԵՐԻՍ ՏԱԿԻՑ ՓԱԽՑՆՈՒՄ Է ՃԱՆԱՊԱՐՀԸ

Ահա ժամանակը, որ ոտքերիս տակից փախցնում է ճանապարհը,
ահա իմ ձեռքերը, որ հունցում են, հունցում խմորն օրերի,
մուրը գիշերվա կպչում է դեմքերին
և իմ հայացքը արմատ է նետում տարագիր թռչունների մեջ
և ես փնտրում եմ, փնտրում եմ այն, ինչ հարազատ է ու չի
փոխվում, ինչը չի թողնում մեռնել,
առանց որի ապրելն անիմաստ է:

Ժ
Օրն անկորուստ հավաքում է կրակները ցաք ու ցրիվ
խարույկի մեջ ներշնչանքի,
որպես սնունդ ոգին պահող արմատների…
Եվ ուր են հեռանում կարմիր բաշերով ձիերը
ցեխոտ ճանապարհների կապույտ հեքիաթների միջով…

Ի
Ես ապրում եմ հիմա բեղուն թռիչքների օրորոցում…
ու կյանքս են բազմապատկում
Աստծո փառքի նվիրական սեպուհներն ու դպիրները
և մանկատի շնչառության ջերմությունը
տարածում է սիրտս ծարավ՝
հավատարիմ ներշնչանքի տաճարի մեջ,
ուր աղոթքն իմ ընդունում եմ ծնունդի պես …