ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆ (Գևորգ) ԱԼԱՄԴԱՐՅԱՆ ՄԱՆՈՒԿԻ

Գործունեությունը` Կրոնական գործիչ, հաս-քաղ. գործիչ, Մանկավարժ

Բնակավայրը` Հայաստան

Հղումներ` litopedia.org

Ծնվ. 25.01.1795թ., Աստրախան
Մահ. 06.06.1834թ., Նոր Նախիջևան:

1813-ին հրավիրվել է Մոսկվա, եղել Լազարյան ճեմարանի առաջին տեսուչը:
1824-30-ին` Թիֆլիսի Ներսիսյան դպրոցի առաջին տեսուչը:
1826-28-ի ռուս-պարսկ. պատերազմի ժամանակ Հ. Ալամդարյանը օգնել է հայ կամավոր. գնդի կազմավորմանը:
Պաշտպանել է հայ եկեղեց. և ազգ-լուսավոր. հաստատությունների ինքնուրույնությունը:
Մեղադրվել է որպես Ներսէս Ե Աշտարակեցու գաղափարակից, և գեներալ Ի.Պասկևիչի թելադրանքով Էջմիածնի սինոդը նրան 1830-ին աքսորել է Հաղպատ:
1832-34- ին ապրել է Նոր Նախիջևանի Ս. Խաչ վանքում, որտեղ և դավադրաբար սպանվել է:
Հ. Ալամդարյանը գրել է քնար-սիրային բանաստեղծություններ, ձոներ, առակներ, պատմ. ողբերգություն («Հռադամիզդ եւ Զենոբիա», 1824-28, անավարտ):
Պատկերել է թշվառ մարդու տառապանքը («Թշուառութիւն սոխակի», «Վարդակորոյս», «Սոխակ ի յոգեւարս» ևն):
Գրել է նաև կրոն. տաղեր:
Զբաղվել է բառարանագրությամբ, մշակել Ներսիսյան դպրոցի վարչ., բարոյակրթ. աշխատանքների կանոնները:
Հ. Ալամդարյանին աշակերտել են Խ. Աբովյանը, Ա. Նազարյանցը և ուրիշներ.: