Ամենայն Հայոց Կաթողիկոս Ն.Ս.Օ.Տ.Տ Վազգեն 1 ին 1991թ ի դեկտեմբերի 31 ի ուղերձը. Այն սովորական ուղերձ չէր

Մենք 1916-ի ձմռանը հասանք Օդեսա: Խստաշունչ ձմեռ էր: Մի փոքրիկ սենյակ ճարեցինք ծայրամասում: Մենք մեկ սենյակի մեջ էինք.ո՛չ էլեկտրական լույս կար, ո՛չ ջեռուցում, բակում միայն աղբյուր կար և բոլորն օգտվում էին այդ ջրից: Ավանդաբար Կաղանդի գիշերը, գոնե մեր կողմերը, ծնողներս ասում էին, որ սեղանի վրա գոնե յոթ տեսակ կերակուր պետք է լինի: Մայրս ջանք էր թափում, որ յոթ տեսակ լինի, վերջապես յոթ տեսակ եղավ`հաշվելով ջուրը, հացը և այն փոքրիկ թխվածքի նման բանը, որ ռուս դրացին տվել էր`գիտենալով, որ մենք չքավոր մարդիկ ենք: Գիտեմ, որ մայրս լոբի էր խաշել, սպիտակ լոբի, սոխ կար սեղանի վրա, մի քանի ձու և մի քիչ էլ ընկույզ, մնացածն էլ՝ հացը, ջուրը և այդ թխվածքը: Ես ցավով պետք է մտածեմ, որ հավանաբար այսօր Հայաստանում և Արցախում մեծ թվով մեր հարազատները կան, որոնք յոթ տեսակ կերակուր չունեն իրենց սեղանի վրա: Բայց մենք այն ատեն ոչ ուրախացանք և ոչ էլ տխրեցինք. «Փառք Աստուծո, - ասացինք,- որ այս էլ ունենք, ապահով հողի վրա նստած ենք, թուրքերը չկան, և մենք կարողանում ենք խաղաղ մեր սեղանի շուրջ ինչ որ կա ճաշակել»: Ահա այս պայմաններում ապրում ենք մենք իբրև ժողովուրդ. չենք վհատվում, չենք հուսահատվում և չպետք է հուսահատվենք:

Աղբուրը` Պատերազմի տարիներ (Ֆեյսբուք)