Հիշում է Սուրիկ Ասմարյանը. Անմահ Լոսինե Զաքարյանի 75-ամյակի կապակցությամբ...

...սովետի ժամանակներում էր, թե ոնց էր համընկել, դեկտեմբեր ամսվա ցուրտ ու սառնամանիք մի օր, հարևան մի գյուղում համերգի էր հանրահայտ... Զեյնաբ խանումը, իսկ մեր` Արմավիր գյուղում, Լուսինեն ու ամուսինը /Պալյանը/. 1-ին համար կոմունիստները դահլիճը տաքացրել էին, մեր դահլիճը, ուր Լուսինեն էլ ելույթ ունենալու` կոմունիստները օչինչ չարեցին, և այնպիսի ցուրտ էր դահլիճում, որ նստել չէր լինի:
Բայց դա չէր խանգարել, որ Լուսինեին ունկնդրելու և Լուսինեյի գեղեցկությամբ հիանալու հավաքվեին մեր ու շրջակա գյուղերի գյուղացիներ, և մեր մշակույթի 1200 տեղանոց ակումբի դահլիճում <ասեղ գցելու տեղ չէր մնացել>:
Ու էս խեղճ Լուսինեն, հոլանի ուսերը բաց, առույգ ու ոգևորված, ամուսնու հետ թև-թևի տված 1,5 ժամ անընդմեջ երգեցին...
Համերգի ավարտին, մեկ էլ բացվում է բեմի կողմի դուռը, ու բեմ է ներխուժում թրքուհին և իր մանկլավիկները...
Երևի ճանաչելով, թե ով էր դեմը կանգնածը, Լուսինեն ավելի զլեց ձայնը, ու էս թրքուհին շշմած, դարձավ մեզ, ռուսերով հարցրեց` զարմացած`
-Եվ դուք էս ճնճղուկի ծլվլոցի համար չե?ք եկել իմ գյոզալ համերգին...
Դահլիճը այնպես սուլեց ու բղավեցներից տրաքեց, որ թրքահին դուռը չէր գտնուՄ` ինչպես փախնել դահլիճից...

Արտատպված է՝ http://www.facebook.com/surik.asmaryan